Historia Ochronki

W koncepcji bł. Edmunda Bojanowskiego (1814-1871) – twórcy pierwszych ochronek wiejskich na ziemiach polskich – instytucja ta miała być drugim domem dla dzieci, często pozostających bez opieki rodziców. Miała chronić je od zepsucia i nadawać właściwy kierunek ich wychowaniu. Miała stać się strażnicą rodzimej tradycji, prostoty i narodowych obyczajów.

Idea działalności ochronkowej w Słocinie sięga 1890 r., kiedy to ks. Daniel Sulikowski – ówczesny proboszcz parafii, próbował zrealizować zamysł utworzenia takiej placówki opiekuńczej dla dzieci z terenu parafii. Ochronka miała już przygotowany lokal (budynek późniejszej wikarówki), gdy proboszcz zwrócił się do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek o jej prowadzenie. Jednakże wówczas plany te upadły z powodu braku funduszy.

Ideę tę udało się zrealizować dopiero po śmierci ks. Sulikowskiego, który oszczędności całego swojego życia zapisał w testamencie na budowę nowej ochronki i utworzył „żelazny” fundusz na utrzymanie prowadzących ją sióstr. Wolę fundatora wypełnił jego następca - ks. Roman Malinowski. Budynek ochronki był gotowy w 1903 r., a poświęcony został 21 VIII 1904 r., w czasie uroczystości odpustowych św. Rocha. Realizując wolę fundatora, do prowadzenia ochronki sprowadzono Siostry Felicjanki. Przybyły one do Słociny we wrześniu 1904 r. i od początku swej działalności roztoczyły opiekę nad małymi dziećmi oraz sierotami. Pracowały w tutejszej ochronce do 1 IX 1923 r.

Po odejściu S.Felicjanek, ówczesny proboszcz ks. Jan Kobak powierzył „dzieło ochronkowe” Siostrom Służebniczkom N.M.P Niepokalanie Poczętej. Siostry rozpoczęły pracę w parafii 16 X 1923 r. Przez cały okres istnienia ochronki (do 1962 r.) działalnością wychowawczo-opiekuńczą sióstr objętych było od 40 do 65 dzieci w wieku 3-6 lat. Zajęcia w ochronce odbywały się codziennie według ułożonego planu. Poprzez zabawy, opowiadania, pogadanki, wycieczki i inne formy działań - siostry umożliwiały dzieciom poznanie otaczającego świata, uczyły o Bogu, zaznajamiały z pojęciami religijnymi, wdrażały do postępowania w myśl etyki katolickiej, rozwijały indywidualne predyspozycje.

W lutym 1950 r. Ochronka została przekształcona w przedszkole „Caritas”, którego prowadzenie nadal powierzono Zgromadzeniu Służebniczek. W maju 1962 r. przedszkole zostało odebrane Zgromadzeniu na rzecz państwowych władz oświatowych, siostry zostały usunięte, a pracę w nim podjęły nauczycielki świeckie. Państwowe przedszkole w domu Sióstr funkcjonowało do 1999 r., kiedy to staraniem Zgromadzenia odzyskano budynek ochronki. Powstało wówczas Przedszkole Publiczne Św. Józefa w Rzeszowie, nawiązujące w swej działalności do idei ochronkowej bł. Edmunda Bojanowskiego.