Kącik nauczyciela

Jakiś czas temu odnalazłyśmy w sieci tekst, który zainspirował nas do napisania tego artykułu. Nosił tytuł „Prośba dziecka” i - może w trochę przejaskrawiony sposób - ukazywał nasze niewłaściwe zachowania (jako rodziców), wymierzone w naukę samodzielności dzieci.
Warto  zastanowić się czy pomagamy naszym pociechom stawać się zaradnymi i odpowiedzialnymi za siebie ludźmi?

Rozpoczęcie przedszkolnego życia wiąże się z dużym stresem. Rodzice martwią się, czy i jak dziecko sobie poradzi. Dziecko, przyzwyczajone dotąd do stałej obecności osób najbliższych, musi polegać na swojej samodzielności. Pojawiają się łzy, płacz, poczucie winy u rodzica, który zostawia dziecko w obcym (jak na razie) miejscu. Należy uzbroić się w cierpliwość – najtrudniej jest na początku. Dziecko musi oswoić się z nowym środowiskiem – wychowawcami, rówieśnikami, pomieszczeniami w przedszkolu.

Duży postęp uwidacznia sie u dzieci w wieku przedszkolnym w umiejetności szeregowania i klasyfikacji.

Prawdą jest, że już pod koniec wcześniejszego okresu rozwojowego dziecko wyróżnia dwa obiekty należące do tej samej kategorii i potrafi utworzyć z nich szereg (np. mały klocek, duży klocek), ale w obecnym okresie rozwija się bardziej umiejętność szeregowania. Właściwie polega ona na zdolności wyszukiwania różnic (np. dziecko układa kubeczki od najwiekszego do najmniejszego).

Przedszkolak uczy się także klasyfikować. Jest to taka czynność umysłowa, która polega na grupowaniu rzeczy do siebie podobnych i zwykle kształtuje się później niż szeregowanie.

Klasyfikowanie może być: 

• figuratywne - dziecko grupuje razem obiekty o podobnym kształcie, np. prostokąty, stoły;
• niefiguratywne - dziecko grupuje razem obiekty ze względu na kryterium np. płci, koloru.